روایت هایی از حال و هوای همسایگان امام رئوف(ع) در آستانه عید بزرگ غدیرخم

فرزانه شهامت | شهرآرانیوز؛ پای عشق که وسط می‌آید، همه رنگ‌ها بی رنگ می‌شود، همه من گفتن ها، ظاهرسازی‌ها و خودنشان دادن ها. تب وتاب عاشق برای باوراندن محبتش به یک نفر است. نه فرد دومی را‌ می‌بیند و نه توجه کسی جز او را می‌خواهد. همه این حس‌های کم تکرار به نهایت می‌رسد وقتی طرف حساب، وجودی آسمانی مانند امیرالمومنین (ع) و اظهار ارادت به ایشان باشد. آنچه در ادامه می‌خوانید برش‌هایی کوتاه از حال خریدنی و عشق ناب همسایگان امام رئوف (ع) است که این بار خود را در تکاپوی عید بزرگ غدیر و در گوشه و کنار شهر نشان داده است.

میزبانی از هزاران دل داده

«توزیع ۱۲ هزار بستنی کار سختی به نظر می‌رسد، از تأمین هزینه‌های چندده میلیونی اش تا شکل توزیع آن در این هوای گرم. سخت است، اما جای نگرانی نیست. تجربه‌ای است آزموده شده و حساب پس داده. عده‌ای که جمعیتشان را‌ نمی‌شود شماره کرد، دست اندرکار برگزاری جشن بزرگ عید غدیر در مسجد جامع شهرک شهید رجایی هستند.

حجت الاسلام محمد محبت شریفی، امام جماعت مسجد، می‌گوید بساط شور و شادمانی‌ای که ترتیب داده اند به توزیع بستنی خلاصه نمی‌شود و کام محبان امیرالمومنین (ع) در شب وروز‌های پیش رو به شیوه‌های دیگری نیز شیرین می‌شود؛ مثلا پذیرایی با کیک و شربت، تماشای نورافشانی و میزبانی از چندهزار موتورسوار هیئت محبان الرضا (ع). آن طور که برنامه ریزی شده، بناست این موتورسواران در روز عید با پرچم‌های رنگارنگ روز متفاوتی را در خیابان‌های شهر و پیش چشم‌های نظاره گر شهروندان خلق کنند. از حجت الاسلام شریفی درباره هزینه‌های این مراسم می‌پرسیم، با این پیش فرض که لابد پای خیران دانه درشت در میان است.

پاسخ او روی تصوراتمان این طور خط می‌کشد: نه فقط با هیچ اداره‌ای ارتباط نداریم و مکاتبه نکرده ایم بلکه خبری از خیران بزرگ هم نیست. وقتی مردم باخبر می‌شوند از چنین برنامه هایی، خودشان پای کار می‌آیند، با کمک‌های خردی که برکت دارد؛ از ۱۰۰ هزار تومان گرفته تا حداکثر ۲ میلیون تومان. تجربه‌ می‌گوید کمک گرفتن از ادارات، به بالا و پایین شدن‌ها و گردن کج کردن هایش نمی‌ارزد. رو زدن به مردم بهتر جواب می‌دهد. برای او و همه آن‌هایی که به عشق حضرت علی (ع) در تکاپوی جشن غدیر هستند و شب و روز‌های شلوغی را سپری می‌کنند آرزو‌های خوب می‌کنیم، اینکه چهارمین سال برپایی این جشن با چنین وسعتی، بهتر از سال‌های پیش باشد و این دویدن‌ها و هزینه کردن‌ها مقبول صاحب این روز بیفتد.

بازسازی ۱۲ خانه روستایی

«راه اندازی گروه جهادی نیاز به تعهد و عشقی عجیب دارد، به طوری که بتوان همه روز‌های عمر، شغل و زندگی مشترک را به پایش گذاشت. یک جور پایبندی سخت دارد. به پای آن‌ها که شاید باور نکنند این همه خدمت در قبال دریافت «هیچ» است. حسن بخشی، همسرش دکترکریمی و تیم همه فن حریفشان سال هاست با ارادت خالصانه‌ای پای کار قرارگاه شهید علیمردانی اند.

«برترین گروه جهادگر استان» و «جزو پنج گروه برتر کشور» عناوین مهم قرارگاه سازندگی، پزشکی، فرهنگی و خیریه این شهید است. ۱۲ سال هم از شروع کارشان گذشته است. از سال ۸۹ که عده‌ای دانشجوی رشته فنی، قرارگاه جهادی را راه اندازی کردند. با آن نیت و تخصصشان از مناطق محروم روستا‌های استان شروع کردند به ساخت و بازسازی. سال ۹۶ که راهشان به مشهد رسید و رفتند سراغ حاشیه شهر خودشان. ازدواجشان هم ثمره خیر شد. یکی شان پزشک بود و به تدریج تیم ۱۵۰ نفره حوزه درمان را به گروه اضافه کرد. به علاوه رسم مهریه. هیچکدام مهریه ندارند جز هدف‌هایی که در قالب کار خیر معرفی می‌شوند.

از گفته‌های بخشی، مسئول قرارگاه جهادی شهید علیمردانی، برمی آید که علاوه بر کار‌های گروه خودشان در امور دیگر هم دست دارند: در مشهد گروه‌های خیریه زیادی را پشتیبانی مالی می‌کنیم. پشت گرمی ما به خیران ثابتی است که با تمام وجود همراه اند؛ و مهم‌ترین برنامه این روزهایشان که به یمن عیدغدیر کلید می‌خورد انجام پروژه‌های عمرانی ۲۵ خانه در ۶ روستای کارده است که پیش از این شناسایی شده اند. دوازده خانه را بناست تا ابتدای ماه محرم تمام کنند. او ادامه می‌دهد: پیش بینی شده است هر منزل را با مبلغ ۱۰۰ میلیون تومان بازسازی کنیم؛ یعنی با یک میلیارد و ۲۰۰ میلیون تومان. بقیه هم به تناوب تکمیل و به خانواده‌های نیازمند تحویل داده می‌شوند.

آقای مهندسِ متولد اوایل دهه ۷۰ اگرچه به شکل سوری شغلی دارد، اما حقیقت این است که تمام ایام سال را مشغول خدمت به محرومان است. او تأکید می‌کند: باوجوداینکه برای برنامه‌های مختلف گروه‌های جهادی متفاوت می‌فرستیم و برای اجرای همه خودم حضور ندارم واقعا همه روز‌های سال به هماهنگی، شناسایی فرد نیازمند، جمع آوری کمک خیران و مسائلی از این دست می‌گذرد. همسرم هم اگرچه می‌توانست به آسانی به کار درمانی خودش بپردازد، نیروی ثابت خدمات جهادی پزشکی برای نیازمندان است.
حجم وسیع کارشان سبب شهرتشان شده است والا کارکردن در یک منطقه محروم از ساخت وساز و رنگ آمیزی دیوار‌های خانه و مدرسه گرفته تا کار‌های دندان پزشکی و رساندن دارو زحمت فراوان دارد.

مردم پای کارند

«از مردم کمک می‌گیریم و برای مردم، کار می‌کنیم.» این جمله سرلوحه کار رمضانعلی امیدوار، عضو هیئت امنای مسجد قائمیه، واقع در پنجتن ۵۴ است. نه برای امسال و عیدغدیرش، بلکه از همان سال ۷۷ که بازنشسته سپاه شد و به عضویت هیئت امنای مسجد درآمد تا همین امروز. می‌گوید وابسته به هیچ جا نیستیم و به اندازه مشارکت مردم، برای اعیاد و برنامه‌های فرهنگی کار می‌کنیم. مردم هم که تکلیفشان مشخص است و پای اعتقادات قلبی شان که وسط بیاید، کم نمی‌گذارند، حتی اگر دستشان تنگ باشد. «سه شب مانده به عید، با سیستم صوت در کوچه‌های محله حرکت می‌کنیم، عید را پیشاپیش تبریک می‌گوییم و برای جلب مشارکت‌ها و برگزاری هرچه باشکوه‌تر غدیر، اعلام آمادگی می‌کنیم. کارت خوان همراه داریم تا هرکس هرقدر که بخواهد و بتواند، در این کار و ثوابش سهیم شود.»

آن طور که‌ می‌گوید خودش به عنوان معتمد و شناخته شده، این گروه را همراهی می‌کند و مردم با خاطر آسوده، در اجر این کار خیر سهیم می‌شوند. چند میلیون تومانی که امسال جمع شده است هم صرف تهیه غذا و پذیرایی در وعده نهار عید غدیر می‌شود. آقای امیدوار می‌گوید که تکریم سادات محله در روز عید غدیر، پای ثابت برنامه‌های مسجد قائمیه است که حتی زور کرونا هم به تعطیلی آن نرسیده است. «قبل از کرونا، رسم داشتیم جمعی از اعضای هیئت امنا و مسجدی‌ها به خانه سادات می‌رفتیم، به خصوص سادات نوجوان مسجدی.

شیرینی می‌خوردیم و تبریک می‌گفتیم و هدیه‌ای می‌دادیم. کرونا که آمد روالمان را عوض کردیم و در مسجد میزبان سادات شدیم. امسال دوباره برنامه قدیم را احیا می‌کنیم. نونهالان را که ذوق و شوق برای آمدن هم دارند، همراهمان می‌بریم که ببینند و یاد بگیرند.» او یادی می‌کند از حجت الاسلام علی اصغر تیموری، امام جماعت مسجد قائمیه که دوسال پیش با کرونا از دنیا رفت. در هجده سالی که امام جماعت بود، پایه گذار کار‌های فرهنگی شاخصی مثل جشن باشکوه غدیر در محله بود و نامش را در فهرست بلند عاشقان امیرالمؤنین (ع) به یادگار گذاشت، فهرستی که همه محبان حضرت، آرزوی بودن و ماندن در آن را در دل دارند.

اجتماع ۵ هزارنفری در ایستگاه مترو ولایت

«شهروندان یک محله و علاقه‌مندان به حضور در مراسم مذهبی که آن را از فضای کوچک و محدود خانه و مسجد محل به خیابان کشانده بودند از سال‌ها قبل به صورت محدود و کوچک در منطقه طبرسی شمالی به مناسبت‌های متعدد مذهبی فعالیت خود را آغازکردند. خودجوش بود و تنها نیاز به بوستانی یا محلی در سطح منطقه داشت برای گردهم نشاندن بزرگ و کوچک خانواده؛ هم برای عزاداری و هم برای شادی؛ به گفته محمد امام وردی، نایب رئیس شورای اجتماعی طبرسی شمالی، از سال ۹۱. اما اوج آن به سال ۹۸ برمی گردد که حدود ۳ هزارنفر در آن‌ها مشارکت کردند و از آن به بعد شیوع کرونا، برنامه‌ها را به طور موقت تعطیل کرد.
امسال برگزاری جشن‌های دهه ولایت و امامت شوروحال دیگری دارد. شور و نوای گذشته را پیدا کرده است. شلوغ و پرسروصدا. عنوانش را هم گذاشته اند: اجتماع بزرگ غدیریون طبرسی شمالی.

امام وردی درباره نحوه گردهمایی و به هم پیوستن اهالی منطقه می‌گوید: مراسم پیاده روی کاروان غدیر از بوستان شقایق انتهای طبرسی شمالی ۳۸ آغاز شده و پس از عبور از بوستان یاس، میدان چهارده معصوم، بوستان اقاقیا و بوستان سرو در ایستگاه مترو ولایت ختم خواهد شد که محل اجتماع و برگزاری مراسم جشن و شادمانی است با جُنگ، موسیقی و مسابقه.
وی درباره جمعیت اجتماع کنندگان پیش بینی‌هایی دارد: با توجه به مشارکت دو منطقه ۳ و ۴ شهرداری، مشارکت حدود ۵۰ تشکل و مسجد و با در نظرگرفتن جمعیت حدود صدهزارنفری منطقه طبرسی شمالی پیش بینی می‌کنیم حدود ۴ تا ۵ هزارنفر در این اجتماع حضور پیدا کنند.

مانند همه مراسم خودجوش و مناسبتی دعوت نامه را تشکل‌ها دررسانه‌ها و فضای عمومی منتشر کرده اند برای میزبانی و مهمانان مردم اند. از ساعت ۱۷ تا اذان مغرب روز عیدغدیر. به گفته نایب رئیس شورای اجتماعی طبرسی شمالی با تهیه و تدارک امکانات زیرساختی و موارد دیگر ۲۰۰ میلیون تومانی هزینه برمی دارد و البته همچون تمام خیران، تمایلی به گفتن نام بانیان و خیران ندارد و فقط می‌گوید: «بنا نیست از تشکل و شخص خاصی نام برده شود.» هدف را همان نتیجه معنوی و حال خوب می‌داند که باید از مراسم بگیرند.

هر سال، گسترده‌تر از  پارسال

«به جای بوق آزاد، آهنگ پیشواز با طنین صدای سردار دل‌ها می‌شود مقدمه گفت وگوی کوتاه ما، «ما ملت شهادتیم، ما ملت امام حسینیم...» کسی که آن سوی خط است، با انرژی حال و احوال می‌کند. صادق خدیوی، کارمند مجموعه‌ای فرهنگی است که چند سالی می‌شود برای بزرگداشت این عید در حد توانش تلاش می‌کند. «سال‌های پیش به صورت شخصی چهل پنجاه هدیه تهیه می‌کردم، اما امسال...»، اما امسال هفت نفر از همکارانش را هم پای کار آورده و همین با هم بودن، به تلاش هایشان برکتی مضاعف داده است. «خدا را شکر کمک‌های خوبی جمع کردیم و توانستیم هزار هدیه تهیه کنیم. به هیچ جایی وصل نیستیم و خودمان هزینه اش را فراهم کرده ایم؛ هدیه‌هایی که تدارک دیده ایم وسایل بازی است، جاسوییچی، برچسب، بادکنک و این طور چیزها.»

ناگفته پیداست هدیه‌هایی که اسم می‌برد مخاطب خاص دارد و از میان رده‌های سنی مختلف، شاد کردن دل پاک کودکان را نشانه رفته است. دلیلش را که‌ می‌پرسیم می‌گوید: غدیر باید به عنوان یک روز شاد و یک عید واقعی در ذهن بچه‌ها ماندگار و تثبیت شود؛ ضمن اینکه اگر بچه یک خانواده را شاد کنی، پدر و مادر و بقیه خانواده را هم شاد کرده ای.

توزیع کادو‌های غدیری که آقای خدیوی و دوستانش تهیه کرده اند، شروع شده است. بخشی را در منطقه ۱ شهرداری و در محدوده محل کارش به بچه‌ها می‌دهند و بخش دیگر را صبح روز عید به حاشیه شهر می‌برند؛ البته با یک چاشنی ویژه. «با رفقا قرار گذاشتیم که صبح دوشنبه دور هم جمع شویم و یک دیگ ماکارونی خوشمزه بپزیم، بسته بندی کنیم و به حاشیه شهر ببریم و هرجا بچه‌ای دیدیم یک پرس غذا تقدیمش کنیم، به اضافه هدایایی که اسم بردم.»
مشغله و درگیری‌های ذهنی یک ماهه او و همکارانش عصر روز دوشنبه به پایان می‌رسد، با یک آرزوی ساده سه کلمه ای: کاش خدا قبول کند.

۱۰هزار غذای نذری در سفره محسنین

«شاید توان خریدن یک کیلو گوشت برای خانواده‌ای نیازمند را نداشته باشیم، اما می‌توانیم خورشتی بپزیم که دویست یا سیصد گرم گوشت داشته باشد و میان افراد بی بضاعت بیشتری توزیع کنیم که همه یک وعده غذای گرم بخورند.» محمدجواد موحدیان فر این جمله را‌ می‌گوید تا بدانیم چرا از پخت غذای نذری شروع کرده اند و در همه ایام سال ادامه اش داده اند: احساس کردیم یک وعده غذای گرم در مناطق محروم بیش از هر چیزی مورد نیاز است.

هرچند کار‌های خیر دیگری از جمله تهیه خواروبار برای بیماران سرطانی، پرداخت اجاره خانه یا بازسازی خانه‌های نیازمندان منطقه را تحت پوشش دارند، اما پایه و اساس، پخت غذا و توزیع آن میان محسنین است. پخت غذا را از سال ۹۸ با کمک خیران آغاز کرده اند، آن‌ها که در هیئت فعالیت می‌کنند. هیئت محبان مهدی حضرت زهرا (س) از سال ۸۱ در منطقه پنجتن ۴۸ یا محله شهید قربانی، کار خود را با همت چند جوان و نوجوان آغاز کرد. موحدیان فر مسئول آن هاست و بیش از یک دهه با آنان همراه بوده است.

مسئول هیئت درباره شروع کاربزرگ خداپسندانه شان این گونه توضیح می‌دهد: بچه‌های هیئت می‌خواستند با ۴ یا ۵ هزارپرس شروع کنند، اما بنا را گذاشتیم بر ۱۰ هزار پرس. سال اول ۵ هزارپرس را پختیم و توزیع کردیم، اما بعد به لطف خیران به عدد ۱۰ هزاررسید. سال ۹۸ تهیه هر پرس غذا را ۷ هزارتومان تخمین زدیم تا ماه مبارک امسال که با قیمت ۲۲ هزارتومان تهیه و پخته شد. ماه رمضان امسال چهارمین سال پخت و توزیع غذای نذری بود و البته سه شب احیا، دهه ولایت و ۱۰ روز ابتدای ماه محرم، با توزیع روزی ۱۲۰۰ پرس غذای نذری.

محسنین را شناسایی می‌کنند، با معرفی بسیج، سپاه و شهرداری. موحدیان فر در ادامه می‌گوید: همه منطقه ۴ شهرداری تحت پوشش خودمان، از خیریه‌ها گرفته تا دهیار روستای زین الدین برزش آباد محسنین خود را معرفی کرده اند و به همگی سهمیه تحویل غذا داده ایم. مسئول هیئت محبان مهدی حضرت زهرا (س) از پخت غذا تا هزارو ۵۰۰ پرس در خانه خودش خبر می‌دهد و محل پخت غذای گرم این روز‌ها را مکان دیگری معرفی می‌کند: محل پخت آشپزخانه حسینه بیت الجواد (ع) است.

بچه‌های پایگاه شهید کاوه هم در این کار خیر با ما شریک هستند. بنا را گذاشته اند بر تعداد مشخصی از خانواده‌ها و به هرکدام سه پرس غذا تحویل می‌دهند. موحدیان فر دراین باره یادآور می‌شود: ترجیح ما این است که خانواده‌های بیشتری غذای گرم بخورند؛ برای همین روی ۴ هزار خانواده متمرکز شده ایم با هر تعداد جمعیت. مراسم نذری پزان و توزیع آن را با حرکت ۲۰۰ تا ۲۵۰ خودرو و موتورسوار در روز عید خاتمه می‌دهند؛ از سادات منطقه هم دیدار می‌کنند؛ مجموعه‌ای از برنامه‌های جشن و عیدانه.